اندک اندک به نفس می افتد
روزهای پائیز
چند روز دیگر
می رسد
فصل زمستان دگر
بسته بودیم امید
که ببارد باران
فصل پائیزبه پایان آمد
چشم مابارید، اما
نیامدباران
حال،این، مائیم و یلدای دگر
اول فصل زمستان دگر
نکند،چله به چله برسد!
چارچارهم،بیایدبرود!
ننه سرماهم،کاری نکند!
باز،ما،مانیم وبی بارانی
باز،ما،باشیم وسرگردانی
ت.پویا
هست شب گویا
هیچ اش من،
ندیدم
این چنین تاریک
قایقی بشکسته مانده
درمیان موج های
گیج و ناآرام
سرنشینان اش
میان وهم وتاریکی
به ساحل،چشم می دوزند
اماهیچ اندرهیچ
می بینند
اگرهم
هست امیدرهائی
گاه گاهی
رنگ می بازد به آنی
درمیان غرش امواج
بیم، اماباشتابی بیش
می کشاندسرنشینان را
به سوی سهمگین فرجام
دراین بیم وامیدسردوخوف انگیز
بناگه بانک می آید
چراغی می زندسوسو
گویاساحل است آنجا
من آن رانیک می بینم
و آن رانیک می دانم
گاه دیگرصبرمان باید
گاه دیگر،صبرمان باید
ت.پویا
به دیده می کشم ای نازنین جفای تورا/
به کام می برم آن باده شفای تورا/
من ازحوالت چشمت به عرش ره سپرم/
به زهره یاددهم شیوه نگاه تورا/
هزاربارتوراگفتم ای عزیزمصری من/
عزیزمصرچه داند شب وصال تورا/
به خلوت دل من شورهای پنهانی ست/
بیاکه جان بپذیردنوای شورتورا/
اگرهزاربارتورا،براریکه ره بزنند/
دخیل بازببندم به تخت، موی تورا/
جهان،به بوی توآبادمی شودای عشق/
چوکیمیا بربایندجمله گوی تورا/
بیاومرحمتت را نثارکن مارا/
چو مرحمی بهم آریم آب روی تورا/
حدیث عشق توباما حدیث پنهانی است/
به هیچ غیرنگوئیم گفت وگوی تورا/
ت.پویا
سربرآستان تان می ساییم
شماکه دردانه زمان بودید
ای نازنین آدمیان
زمانه بایادتان نفس می کشد
وکلام به نام تان متبرک می شود
نام تان وکلام تان جاودان باد
برتارک تاریخ
ت.پویا
به مناسبت نودودومین سالروزتولد،شاعرشهیر"احمدشاملو"
ای کهن دژ
قلعه نارین
دردانه دشت صبورعشق
سائیده رخسار نجیبت را
اگر،شلاق های ظلم شنزاران
اماهماره استواری تو
بن پایه هایت ایستاده سخت
بردروازه تاریخ
این سامان
آری توفرزندکویری
نیک می دانم
گرصدهزاران بار
محصورگردانندجسمت را
دربندتاریکی
روحت دگرباره، چراغ افروزگردد
رهروان را
درشب های نومیدی
آری توفرزندکویری
نیک می دانم.
ت.پویاآذر96
تقدیم به همه مردمان نیک ونیک پرورکویر.
پائیزسرد
پائیززرد
پائیزبیرقدارچاووش زمستان
ماسیده دربیخ گلویش
بانک چاووشی
خشکیده چشمانش
به سان چشم های من
اوهم نمی گرید
به سان من
پائیزجان
بگشای بغض ات را
بغض تو
درد کهنگی دارد
چون دردهای من
پائیزجان دیگربس است
بگشای بغض ات را
فریادکن خود را
فریادکن خودرا
ت.پویاآذر96
چه گونه باورکنم
اشکی راکه می ریزید!
درساحل رخوتناک رود!؟
آن گاه که دهان می گشایید
ودرلابلای دندان هاتان
هنوز،گوشت تن آهوبرگان
روح مرامی آزارد!
من، هنوز،حافظه ام راباخوددارم
وبر اشک های دروغین تان
می خندم
خط فریب تان را،دیدگان بیدارم
می شکند
آی!!! تن پروردگان ساحل آرامش
به اعماق لجن آلود،رودتان برگردید
شمایان هرگز،دراین ساحل،طعمه ای
نخواهید یافت
به اعماق لجن آلود،رودتان برگردید
ت.پویا
منجی نخواهدشدشمارا
این جلجتا
اگربدان دل بسته اید!؟
که هماره آنجا
شرافت رابه صلیب کشیده اند
آی!!!! هیولاهای ناراستی
شمایان رامی گویم
ازگورهاتان برخیزید
واین دیو بدسرشت
رایاری کنید!
که بی شمایان،یک لحظه
بودن نتواند
ومن، خواهم گریست برتکرارتاریخ
اگر عیسای دیگری را
بر صلیب کشید!
ت.پویا
چه نامبارک است.کلمه
اگر،ناراست باشد
وچه فریبکاری بزرگی است
هنگام که
شعله های سرخ درونت
بیرون می ریزد
که گرم نمی کند
بلکه می سوزاند
همه یقین را
وتواین رامی دانی!
ومن،برخودمی لرزم
که تواین رامی دانی
ومی روی تاتاریخ راتکرار کنی
واین باربخشکانی
تمامی ریشه های راستی را
آری،درد،همین است
که تواین رامی دانی!
ومی روی تاتاریخ راتکرارکنی!؟
ت.پویا
خرمهره های ریز
خرمهره های درشت
در،جای جای دکه خرازان
بنشسته اندبه جای مهره
به طنازی!
امایقین دارم
خرمهره، مهره نخواهدشد
من مهره راشناخته ام
دردست های کودکی ام اما؛
مهره تمام رخش صاف است
مانندشبنم روی برگ
گلبرگ ها،ز ژرف تنش پیداست
خرمهره چون خزف است اما
پوشیده درشمایل ناصافی
گیرم،هزارباربگنجاند
خودرابه جای مهره به خوش رقصی
خرمهره،مهره نخواهدگشت
خرمهره،مهره نخواهدشد
ت.پویا
