بهار

صدهابهارآمدوصدهابهاررفت

صدها امید درشب تارم جوانه زد

اما،هنوزبه دیواره دلم

طفلک، نهال غمزده من

یک تک شکوفه را،

فریادمی کند

درپهنه خیالم اما

درکوچه باغهای پرازعطررازقی

گل بوته ای، 

بانقدجان خویش

 می صدساله را،

چون پیرمی فروش

به پیمانه می کند

اینک نشسته ام، درانتظار!که شاید

دریک بهار،به غنچه نشیندنهال من

من خود،به چشم خویش ببینم

 که طفلکم

آزادوسرفراز،

با،گل سرخی به دلبری

نجوای عاشقانه می کند