آمدخبربه ناگه!
که رفت،یکی ازتبارعلم
همنام مادرعیسی
بانوی مهر وشور
گفتاچه حکمتی است
دراین آمدوشدن؟
کاین گونه می روند
بزرگان این دیار!
گفتم عجب مدارتواین سرنوشت را
زاین مردمان
اینان به انتخاب
میراث برده اند زاسطوره های خویش
تسلیم کردن جان رابه رایگان
درراه عشق ونور.
ت.پویا96/4/25
تقدیم به روح بزرگ بانوی علم،شادروان
مریم میرزاخانی.
باردگر،
بانوی نور،ازکجاوه مشرق طلوع کرد
افشاند،گیسوان طلائی به روی شهر
بانازوباکرشمه
آرام، پانهاد، به پرچین خانه ها
زان پس کشید، تن گرم خویش را
ازقاب پنجره، به درون اتاق ها
دستی کشیدازسرطنازی
برخواب رفتگان راو
بیدارشان کرد،
ازخواب پرتوهم رویاها
وآنگه به مهربانی
چون دایه ای صبور
بامهرمادرانه
نجواکنان به صورتشان افشاند
عطری زیاس گیسوان بلندش و
بگشودراز دل؛
که ای سروقامتان
امروز،گاه خواب شمانیست!؟
وقت است تا،زخانه درآئیدو
جاری شویدتاکه بشوئید
چشمان تیره گشته به انکاررا
تاجملگی ببینند؛
که این نورجاودانه است و
این نورماندنی است
هرگزخموش نخواهدگشت
آن آتشی که دردل مابرجاست
چه
انتظاری می توان داشت!؟
ازحریصانی که گرداگرد
سفره به خورش آلوده
مام زمین
پرسه می زنند؛
چونان تشنگانی
سر،درخودفروبرده
درپایش دزدانه چکیدن یک قطره
ازآسمان.
اوای بلندشان به هنگام نیایش دروغین
برای باران
گوش رامی ترکاند؛
که نه التماسی است برای لقمه ای
که آمادگی یورش است
برای لیسیدن ته سفره غارت شده
جنگل عشق
آی وارثان زمین
باد،رابکارید
باشدکه تاریخ شاهد باشد؛
طوفان را،چگونه دروخواهید کرد!؟
سرو،می رقصد ازنسیم بهار
یار،می خنددازتبسم یار
سوسن ویاسمن تنیده به هم
دختررز،به جانب دلدار
یک طرف، سازمی زند سنبل
سهره بنشسته برسربازار
به ترنم نشسته بادف وچنگ
ارغوان، بهردیدن دلدار
مژده می آورد،صباهردم
می کندفاش، جمله اسرار
که بهشت است، آسمان وزمین
نقدگیروغنیمتی بردار
گرنخواهی که بهره ای ببری
کی بود؟فرصتی دگردرکار
ماه ها بگذرد به سالی هم
تا،ببینی دگر،یکی توبهار!؟
