خشت

خشتی که باشتاب
زدیم آنسال
ازخاک سست هم اندیشی
درباور،خیال گونه مان آمد
که پخته گشته است، زکار ما!

بادستهایمان گرفتیم اش
ازقعرکوره به چالاکی
تاخانه ای بناسازیم
برروی دشت های خراب آباد

اما،چه پرفریب سرابی بود
آن راکه درنگاه بیاوردیم
هرچندسخت بود،برورویش!
چه خام بودیم وندانستیم!؟
سست است! بهرساختن خانه

ماخانه را....چه زود، بناکردیم!؟
بسیار زودهم،زهم پاشید
با،تن بها،که چه بسیاران
درپای ساختنش دادیم

بایدکه باردگراما
گردآوریم سیورساتی
خاکش زخاک رس میهن
آبش زچشمه های سرکارون
مردانش،زدشت های نجیب عشق
شعله اش، زعمق کوه که دربنداست
نامش به قله ها، دماونداست

ورزش دهیم وبپالائیم
ازهرچه ناخوشی است درون آن
یک بارنه که هزاران بار
باپایهای خویش برآن کوبیم

درکوره بازنهیم آن را
درپای صبرخودبنشانیمش
تاآنکه خوب پخته شودروزی
روزی چه دوروبسانزدیک!؟

امایقین به باورمان جاری است
بی شک دوباره خشت به دست آید
خشتی که سخت شود این بار
درزیرشعله های لهیبنده

آنگاه باز،بناسازیم
یک خانه ای که دگربارش
هرگز،گزند،نبیندآن
ازسیل وهجمه طوفانها